غيبت كبري از سال 329 هجري قمري آغاز شده و تا ظهور آن حضرت ادامه خواهد داشت، و به جهت طولاني بودن مدت آن به غيبت كبري معروف شده است.

   حضرت مهدي (عليه السلام) در اين دوره نايب خاصي تعيين نكرده، بلكه فقهاي جامع الشرايط را به عنوان نواب عام خود تعيين نموده‏اند تا به نيازهاي شرعي، اعتقادي و اجتماعي مردم در چارچوب احكام شرعي پاسخهاي لازم را تهيه و ارائه نمايند.

 در اين زمينه در توقيعي كه از ناحيه آن حضرت صادر شده است مي‏خوانيم:

 «وَاَمَّا الحَوادِثُ الواقِعَةُ فَارجِعُوا فِيها اِلي رُواةِ حَديثِنا فَاِنَّهُم حُجَّتِي عَلَيكُم وَ اَنا حُجَّةُ اللهِ عَلَيكُم» احتجاج، ج 2، ص 470، بحار الانوار، ج 53، ص 181. كشف الغمة، ج 2، ص 531.

«در رخدادها و پيش آمدهايي كه در آينده روي خواهد داد به راويان احاديث ما رجوع كنيد، زيرا آنان حجت من بر شمايند و من حجت خدايم».

همچنان امام حسن عسكري (عليه السلام) در ضمن يك حديث طولاني مي‏فرمايد: «هر كدام از فقها كه نگهدارنده نفس خود از انحرافات است و صبر انقلابي دارد و حافظ دين خود و مخالف هوا و هوس خود و مطيع فرمان خدا باشد، بر عوام است كه از وي تقليد كنند.» وسائل الشيعه، ج 18، ص 101.

  علت اين كه به آنها نايب عام گفته مي‏شود اين است كه آنان نمي‏توانند هر روز خدمت امام زمان (عليه السلام) برسند، و حضرت ايشان را به صورت كلي و تحت عنوان فقها، و راويان احاديث ما تعيين كرده‏اند، بخلاف نواب خاص كه مستقيماً و شخصاً از طرف حضرت تعيين شده بودند

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: